اله من! اکنون که جسورانه در محضر مبارکت لب به کلام گشودم خوب

   آگاهی که  دلم........  دلم گرفته است.

   اله من! دگر تاب ماندن ندارم.

   اله من! ثانیه ها همانند کوبه های آهنین بر زره پاره پاره قلبم فرودی 

   سهمگین دارند.

    اله من ! چگونه میتوانم جواز قریب رویت نورانیت را تصلای خاطر پر 

    انتظارم کنم؟

    اله من! چه میشود این دم که فرو میرود دگر فرصت باز گشت نیابد.

    اله من!...

    اله من! از آن زمان که تورا یافتم میدانستم که طاقت عشقت را نخواهم

    یافت.

   اله من! میدانستم که چند صباحی بیش نمیتوانم دل بیقرار و خسته ام 

   را خاموش نمایم.

   اله من! نمیدانم تو ...ای معشوق جاودان من چگونه این پاره وجود

   مراربوده  ای که آنی بدون جزبه عارفانه ات حیات برایم تر جمانی ندارد.

   اله من !خوب میدانی که هیچ احساسی هم وزن لحظات عاشقانه ام

    با تو نخواهد بود.

    اله من !اگرچه ذره ای از این همه عشق وصف ناشدنی ات  قابل

    وجود ناپاک و نالایق چون منی نیست.ومن این تمام را همه از فضل

    مهربانانه ات  میدانم...

    اله من !...اما چه بگویم که چیزی را یارای ظهور نهانخانه دلم نیست.

    اله من ! ای که جریان رگهای این قفس تنگ با رجاء نیل به تو تداوم دارد.

    اله من! ای هست من !  ای همه من!   ای من من!...

    اله من !بدان که تا وصال هجر بی مثالت - زمان برای روح پر غلغله ام

   هماره در سکوت شب های بی ستاره- چون فریاد صور- خواهد ماند...

    ............

   "برگرفته از دل"

خداوندا چه زیباست پوئیدن بال فرشتگان مهر با گامهای  علم و اندیشه و چه با شکوه است سوگندالهی

 تو بر دانایی وتقوای انسان.پس ای مهربان من!ما نیز لحظه های پر شکوه پیوستن ره پویان عشقت را به

 هدایتگران وصالت گرامی میداریم و از تو می خواهیم که همواره جانهامان را به فروغ دانش و ایمان

روشن  نمایی.

شرر چون شعله ای بر استخوان زد

تو شمعی بر فروز از آتش عشق

بر آن آتش دلم پروانه سازد

  کعبه بدون تو چه سوت و کوره               غروب جمعه هاش تو رو میخونه

  حتی مدینه بی تو بی غروره                  کبوترش آواز غم میخونه

  چشام به کعبه آقا خیره بود لیک             ندیدمت نشنیدم از تو لبیک

  هر جایی تو مدینه پا میذاشتم                 یاد تو رو همو نجا جا میذاشتم

  دلم همش میگفت آقا کجایی؟                مولای ما پس شما کی میایی؟

  خوب میدونم که قلب من سیاهه             اینم میدونم که گناه حجابه

  حجاب برا ظهور تو آقا جون                      جان علی(ع) ببخش منو مهربون

  کاشکی اگر وجود من حجابه                   خدا اونو بر سر رات نذاره

  جونمو مولا بگیره -فداتون                        تارخ نمایی ای چو ماه تابون

  اما آقا جون چه بخوای یا نخوای               منتظر حضورتم تا بیایی

  روحی فداک- یابن الحسن- نگارم             ای سر مه چشمان بی قرارم

  ای گل نرگس سر رات میشینم                تا خنچه ظهورتو بچینم 

"برگرفته از دل"   

  خدایا نوبتم کی خواهدآمد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

  دلم تنگ است عجیب!.دیگر طاقت ماندن ندارم.

  خدایا...   نوبتم کی خواهد آمد؟

  چرا اینهمه دنیا صدایم میکند؟چراااااااااااا؟

  مگر فراموش کرده که من از جنس خدای اویم.مگر

  ازخاطر برده که من باید به سوی خدایش باز گردم.

  آه... ای دنیا!

 رها کن دست های مرا . رها کن پا های مرا. رها کن

  جسم خسته مرا.  رها کن جان بی تاب مرا.رها کن..

  بگذار تا دوباره بیاسایم.بگذار تا  به سراپرده جانم باز

  گردم.بگذار تا دمی چند در سرای رحمت محبوبم آرام

  بگیرم.

  مرا آسودگی جای دیگر است.تو خود خوب میدانی که

   نمیتوانی آرامم کنی.میدانم تمام تلاشت را کرده ای.

  ولی  نوای افسوست را می شنوم!! می شنوم!!

 مرا ببخش که نمیتوانم آرامشم را در تو بیابم.مرا ببخش.

  اما راه راه دیگری است .وچاره ای نیست جز اینکه مرا

  رها کنی.

  رها کن مرا رها کن!!!!!!!!!

  من آنم که نان تو را خورده و اما نه برای اینکه تورابیابم

  نه!

 نان تو را خواهم خورد که تمام شوی.

  و من آن زمان پر های نا آرامم را خواهم گشود و

  شادمانه و آسوده بال در مسیر نورپرواز خواهم کرد.

 وه ! چه لذتی وصف ناشدنی است.

 ببین چگونه حتی تصور رهایی از تو برایم سرور آفرین

  است.می بینی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

  میدانم اکنون چه احساسی داری.حس پوچی .

 حق با توست.بدان که باید آنی را که از آن تو نیست از

 خیالت پر تاب کنی.

 من از نورم...

 تورا نمیشناسم..!نمیشناسمت !؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!

"برگرفته از دل"

حقیقت هر سخن چیزی است که در دل میگذردو

 هر سخنی از آنچه در دل میگذرد حکایت دارد......